สมศักดิ์วางรีโมตทีวีลงบนโซฟา เขามองหน้ามณีเมียรักที่กำลังง่วนอยู่กับการมาสก์หน้าด้วยแตงกวาแปะเต็มพรืด แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ดั่งวีรบุรุษผู้เตรียมสละชีพเพื่อชาติ
"ที่รักจ๊ะ" เขาเริ่มต้นบทสนทนาที่ซ้อมมาหน้ากระจกสามรอบ "พี่มีเรื่องสำคัญจะบอก"
มณีค่อยๆ พยักหน้า แตงกวาแผ่นหนึ่งบนแก้มสั่นระริก
"คือ... นับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป พี่จะเปลี่ยนแปลงกฎบางอย่างในบ้านเรา"
อาจจะดูใจร้าย ก็ขอให้เธออดทน... เสียงพี่ป้อมธเนศแว่วขึ้นมาในหัวสมศักดิ์
"หนึ่ง... เราจะงดกินหมูกรอบ ชาไข่มุก ของทอด ของมัน ทั้งหมด!"
แตงกวาบนหน้าผากมณีร่วงแผละลงบนตัก "ว่าไงนะ!?"
"สอง... พี่จะเอาเครื่องชั่งน้ำหนักมาตั้งไว้หน้าห้องน้ำ เราจะชั่งน้ำหนักกันทุกเช้า"
"สาม... เวลาดูซีรีส์เกาหลี พี่จะเปลี่ยนเป็นเปิดสารคดี 'ชีวิตสิงโตเจ้าป่า' แทน เพื่อปลุกสัญชาตญาณนักสู้ในตัวเรา"
มณีดึงแตงกวาออกจากหน้าทั้งหมด เผยให้เห็นดวงตาที่เบิกโพลงด้วยความงุนงงระคนสยองขวัญ "พี่ศักดิ์... พี่ไปโดนตัวไหนมา?"
สมศักดิ์ส่ายหน้าอย่างอ่อนโยน เขากุมมือภรรยาไว้แน่น "ที่รัก... ที่ฉันทำลงไป ก็เพื่อเราสองคนนะ"
"เพื่อเราสองคนยังไง! พี่รู้ไหมว่าหมูกรอบเยียวยาจิตใจมณีได้ดีแค่ไหน! พี่รู้ไหมว่าการดูโอปป้ามันชุ่มชื่นหัวใจยิ่งกว่าน้ำแร่!"
"อดทนหน่อยนะที่รัก" สมศักดิ์พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "อีกหน่อยเธอคงเข้าใจ"
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป... บ้านของสมศักดิ์กับมณีไม่ต่างอะไรกับค่ายทหารฝึกรบพิเศษ
เสียงนาฬิกาปลุกตอนตีห้าคือเสียงนกหวีด มื้อเช้าคือข้าวโอ๊ตจืดชืดกับกล้วยหนึ่งใบ มื้อเย็นคือสลัดผักที่สมศักดิ์เรียกว่า 'ทุ่งหญ้าสะวันนา' มณีซูบผอมลงเล็กน้อย แต่ส่วนใหญ่มาจากความตรอมใจมากกว่าการลดน้ำหนัก
เย็นวันศุกร์ ขณะที่มณีกำลังแทะแครอทด้วยสายตาเลื่อนลอย สมศักดิ์ก็เดินยิ้มแฉ่งเข้ามาพร้อมกับกล่องพิซซ่าถาดใหญ่ในมือ
"เซอร์ไพรส์!"
มณีน้ำตาแทบไหล "พี่ศักดิ์! ในที่สุดพี่ก็เข้าใจหัวอกมณีแล้วใช่ไหม!"
"เปล่าเลยที่รัก" สมศักดิ์ส่ายหน้า "แต่ที่พี่ทำทั้งหมดในสัปดาห์ที่ผ่านมา... ก็เพื่อการนี้แหละ!"
ว่าแล้วเขาก็เปิดฝากล่องพิซซ่าออก
มันคือพิซซ่าหน้าสลัดผักกับอกไก่ต้มฉีก
มณีอ้าปากค้าง สมองประมวลผลช้าๆ
"พี่ไปอ่านเจอในเน็ตมา เขาบอกว่าถ้าเราอดของอร่อยๆ ไปนานๆ พอได้กลับมากินอะไรนิดๆ หน่อยๆ ที่เฮลท์ตี้ เราจะรู้สึกว่ามันอร่อยเหมือนขึ้นสวรรค์" สมศักดิ์อธิบายอย่างภาคภูมิใจ "นี่ไง! พี่ทำลายระบบรับรสของเราเพื่อสร้างมันขึ้นมาใหม่! อาจไม่ถูกใจนัก ที่ฉันทำไป แต่ว่าฉันนั้นทำด้วยรัก...เห็นไหมจ๊ะ อีกหน่อยเธอคงเข้าใจ..."
สมศักดิ์ยื่นพิซซ่าหน้าอกไก่ต้มให้เมียรักด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความหวังดี
มณีมองหน้าสมศักดิ์... มองพิซซ่า... แล้วมองหน้าสมศักดิ์สลับไปมา
เธอลุกขึ้นยืนช้าๆ... เดินไปหยิบกระเป๋าถือ... และกุญแจรถ...
"มณีจะไปไหนเหรอจ๊ะ" สมศักดิ์ถามอย่างไม่เข้าใจ
มณีหันกลับมาด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็นที่สุดในประวัติศาสตร์ชาติไทย
"อ๋อ... พอดีนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้จ่ายค่าหมูกรอบร้านเจ๊ติ๋มปากซอยน่ะค่ะ" เธอบอก "พี่ศักดิ์คะ...ตอนนี้มณีเข้าใจแล้วค่ะ... เข้าใจว่ามณีควรไปหาโอปป้าที่เกาหลีจริงๆ สักที!"
เสียงประตูปิดดังปัง! ทิ้งให้สมศักดิ์ยืนถือพิซซ่าหน้าอกไก่ งงงันอยู่กลางบ้าน พร้อมกับเสียงเพลงในหัวที่เปลี่ยนท่อนไปแล้ว...
...เหลือเพียงแต่ฉันกับความเงียบเหงา..
