“ลูกค้าคือ…”
ในบ่ายวันหนึ่ง ณ ร้านกาแฟมุมสงบ กลิ่นกาแฟคั่วหอมกรุ่นเคล้ากับเสียงพูดคุยแผ่วเบา ต้าเกอนั่งมองสาวกลางคนสองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ จากน้องๆในทีมที่เคยร่วมงานกันเมื่อหลายปีก่อน
วันนี้คนหนึ่งคือ "แก้ว" หัวหน้าแผนกขายไฟแรง และอีกคนคือ "อ้อน" ผู้จัดการสาขาในภาคตะวันออก
หลังบทสนทนาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบผ่านไป แก้ว ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัย
"พี่ต้าเกอ... ฉันกับอ้อนเพิ่งคุยกันเมื่อวาน ยังจำได้ไหมคะ.. ในช่วงปีแรกๆ ที่เราเข้ามาทำงาน พี่ให้เราไปยืนทำอะไร"
ต้าเกอเลิกคิ้ว นึกย้อนไปในวันวานแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ "จำได้สิ... ให้ไปยืนอ่านป้ายตรงกำแพงนั่นน่ะ" มือก็ชี้ไปที่กำแพงสีน้ำตาล
อ้อนพยักหน้าเสริมทันที "ใช่เลยคะพี่ ตอนนั้นหนูยังงงๆ เลย โดนพี่สั่งให้ไปยืนท่องข้อความของมหาตมะ คานธี ที่ผู้ก่อตั้งบริษัทเราเอามาติดไว้ ท่องไปเรื่อยๆ ประมาณเกือบเดือน… ...
“ลูกค้าคือบุคคลสำคัญที่สุดที่มาเยือนเราในสถานที่นี้…”
"ตอนนั้นยอมรับเลยว่าแอบคิดในใจ" อ้อนพูดต่อ "ว่าจะให้ท่องทำไมกันนะ มันก็แค่คำสวยหรูไม่ใช่เหรอ"
ต้าเกอฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จิบกาแฟรอฟังสิ่งที่น้องทั้งสองอยากจะเล่าต่อ
"แต่พอเวลาผ่านไป ยิ่งหนูโตขึ้นในหน้าที่การงาน" แก้วพูดด้วยแววตาจริงจัง "หนูยิ่งเข้าใจความหมายของมันคะต้าเกอ วันที่หนูเจอปัญหาหนักๆ กับลูกค้า วันที่ทีมของหนูท้อแท้ หนูจะนึกถึงประโยคนั้นเสมอ มันไม่ใช่แค่คำท่องจำ แต่มันคือแก่น คือหัวใจของงานเราจริงๆ ลูกค้าไม่ได้พึ่งพาเรา แต่เราต่างหากที่ต้องพึ่งพาเขา"
"หนูเองก็เหมือนกันคะ" อ้อนกล่าว "ทุกวันนี้เวลาหนูสอนทีมงานใหม่ๆ หนูก็เล่าเรื่องที่พี่เคยให้พวกเราไปยืนท่องให้พวกเขาฟัง มันกลายเป็นเรื่องเล่าคลาสสิกในแผนกไปแล้ว (หัวเราะ) มันคือการปลูกฝังรากฐานที่สำคัญที่สุด ว่าเราทำงานนี้ไปเพื่อใครและเพื่ออะไร"
คำพูดของน้องทั้งสองคน ทำให้ต้าเกอ รู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก มันไม่ใช่ความภูมิใจในตัวเองที่เคยสอนพวกเขา แต่เป็นความรู้สึกขอบคุณที่หยั่งรากลึกลงไปในใจ
ขอบคุณ... ที่น้องทั้งสองไม่เคยลืมเลือนบทเรียนเล็กๆ ในวันนั้น
ขอบคุณ... ท่านผู้ก่อตั้งบริษัทที่มีวิสัยทัศน์ นำคำสอนอันล้ำค่านี้มาเป็นรากฐานขององค์กร
และขอบคุณ... มหาตมะ คานธี ผู้มอบบทเรียนที่ทรงพลังและเป็นอมตะบทนี้ไว้ให้โลก
ต้าเกอวางแก้วกาแฟลง มองหน้าน้องรักทั้งสองคนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเปี่ยมด้วยความหมายว่า
"ดีใจที่พวกเธอเข้าใจ... เพราะสุดท้ายแล้ว คำตอบของคำว่า 'ลูกค้าคือ...' มันไม่ได้อยู่บนป้ายให้อ่าน... แต่มันอยู่ในการกระทำและหัวใจของเราทุกคนนี่แหละ"
บรรยากาศในร้านกาแฟยังคงดำเนินไป แต่ในใจของคนทั้งสาม บทเรียนบทเก่าได้ถูกปลุกขึ้นมาให้มีชีวิตชีวาอีกครั้ง พร้อมที่จะถูกส่งต่อไปยังคนรุ่นใหม่อย่างไม่มีวันสิ้นสุด
