2568/10/01

ลูกค้า​ คือ​ บุคคลที่สำคัญที่สุด...

“ลูกค้าคือ…”

​ในบ่ายวันหนึ่ง ณ ร้านกาแฟมุมสงบ กลิ่นกาแฟคั่วหอมกรุ่นเคล้ากับเสียงพูดคุยแผ่วเบา ต้าเกอนั่งมองสาวกลางคนสองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ จากน้องๆ​ในทีมที่เคยร่วมงานกันเมื่อหลายปีก่อน 

วันนี้คนหนึ่งคือ "แก้ว" หัวหน้าแผนกขายไฟแรง และอีกคนคือ "อ้อน" ผู้จัดการสาขาในภาคตะวันออก

​หลังบทสนทนาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบผ่านไป แก้ว​ ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัย

​"พี่ต้าเกอ... ฉันกับอ้อนเพิ่งคุยกันเมื่อวาน ยังจำได้ไหมคะ.. ในช่วงปีแรกๆ ที่เราเข้ามาทำงาน พี่ให้เราไปยืนทำอะไร"

​ต้าเกอเลิกคิ้ว นึกย้อนไปในวันวานแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ "จำได้สิ... ให้ไปยืนอ่านป้ายตรงกำแพงนั่นน่ะ"  มือก็ชี้ไปที่กำแพงสีน้ำตาล

​อ้อนพยักหน้าเสริมทันที "ใช่เลยคะพี่ ตอนนั้นหนูยังงงๆ เลย โดนพี่สั่งให้ไปยืนท่องข้อความของมหาตมะ คานธี ที่ผู้ก่อตั้งบริษัทเราเอามาติดไว้ ท่องไปเรื่อยๆ​ ประมาณเกือบเดือน… ... 

“ลูกค้าคือบุคคลสำคัญที่สุดที่มาเยือนเราในสถานที่นี้…” 

​"ตอนนั้นยอมรับเลยว่าแอบคิดในใจ" อ้อนพูดต่อ "ว่าจะให้ท่องทำไมกันนะ มันก็แค่คำสวยหรูไม่ใช่เหรอ"

​ต้าเกอฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จิบกาแฟรอฟังสิ่งที่น้องทั้งสองอยากจะเล่าต่อ

​"แต่พอเวลาผ่านไป ยิ่งหนูโตขึ้นในหน้าที่การงาน" แก้วพูดด้วยแววตาจริงจัง "หนูยิ่งเข้าใจความหมายของมันคะต้าเกอ​  วันที่หนูเจอปัญหาหนักๆ กับลูกค้า วันที่ทีมของหนูท้อแท้ หนูจะนึกถึงประโยคนั้นเสมอ มันไม่ใช่แค่คำท่องจำ แต่มันคือแก่น คือหัวใจของงานเราจริงๆ ลูกค้าไม่ได้พึ่งพาเรา แต่เราต่างหากที่ต้องพึ่งพาเขา"

​"หนูเองก็เหมือนกันคะ" อ้อนกล่าว "ทุกวันนี้เวลาหนูสอนทีมงานใหม่ๆ หนูก็เล่าเรื่องที่พี่เคยให้พวกเราไปยืนท่องให้พวกเขาฟัง มันกลายเป็นเรื่องเล่าคลาสสิกในแผนกไปแล้ว (หัวเราะ) มันคือการปลูกฝังรากฐานที่สำคัญที่สุด ว่าเราทำงานนี้ไปเพื่อใครและเพื่ออะไร"

​คำพูดของน้องทั้งสองคน ทำให้ต้าเกอ รู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก มันไม่ใช่ความภูมิใจในตัวเองที่เคยสอนพวกเขา แต่เป็นความรู้สึกขอบคุณที่หยั่งรากลึกลงไปในใจ

​ขอบคุณ... ที่น้องทั้งสองไม่เคยลืมเลือนบทเรียนเล็กๆ ในวันนั้น

​ขอบคุณ... ท่านผู้ก่อตั้งบริษัทที่มีวิสัยทัศน์ นำคำสอนอันล้ำค่านี้มาเป็นรากฐานขององค์กร

​และขอบคุณ... มหาตมะ คานธี ผู้มอบบทเรียนที่ทรงพลังและเป็นอมตะบทนี้ไว้ให้โลก

​ต้าเกอวางแก้วกาแฟลง มองหน้าน้องรักทั้งสองคนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเปี่ยมด้วยความหมายว่า

​"ดีใจที่พวกเธอเข้าใจ... เพราะสุดท้ายแล้ว คำตอบของคำว่า 'ลูกค้าคือ...' มันไม่ได้อยู่บนป้ายให้อ่าน... แต่มันอยู่ในการกระทำและหัวใจของเราทุกคนนี่แหละ"

​บรรยากาศในร้านกาแฟยังคงดำเนินไป แต่ในใจของคนทั้งสาม บทเรียนบทเก่าได้ถูกปลุกขึ้นมาให้มีชีวิตชีวาอีกครั้ง พร้อมที่จะถูกส่งต่อไปยังคนรุ่นใหม่อย่างไม่มีวันสิ้นสุด


ไม่มีความคิดเห็น: